"Een veld van bloeiende distels met pluis zo wit als dons"
Een klein gezelschap, we waren met zijn drieen, Marjoleine, Marianne en Nini.
Het boek in 1 woord: lief, teder, rustgevend.
Iedereen vindt het een mooi boek, zit heel ingenieus in elkaar, "een boek met lijntjes", relaties staan centraal.
Toch hebben we wel wat aanmerkingen. Het einde was te makkelijk, het verhaal voelde niet als af, het boek had dikker moeten zijn. Soms kabbelde het maar voort, verdieping ontbrak. Het jodendom werd een beetje vaag gelaten. Natuurlijk zijn er de prachtige beschrijvingen van de omgeving; het voelde alsof je er midden zat. Mooie poetische zinnen, en ook erg invoelend werd er over de kinderen geschreven.
Max is een beetje droevige figuur, Lily is zoekende, Klaus schrijft liefdevolle brieven aan Elsa, maar toch vinden we hem niet zo'n aardige man. Elsa is een mooie vrouw, apart, ze gaat haar eigen gang. Was ze wel echt gelukkig met Klaus?
We vonden het boek qua sfeer lijken op Het verhaal van een weduwe, dat zich afspeelt in Norfolk
Voor een uitgebreid verslag van het verhaal, zie de aparte pagina Sea House.
We geven als cijfer: een 7 , een 8 en een 8,5.
Calista was niet aanwezig, maar onthulde per mail de nieuwe boektitel:
Tijger, tijger van Margaux Fragoso
Geen opmerkingen:
Een reactie posten